സെമിനാരിയിലെ ഒരു വൈകുന്നേരം. എന്നത്തെയുംപോലെ എല്ലാവരും വോളിബോള്‍ കളിയുടെ ആവേശത്തിലാണ്. എല്ലാവരും ഉത്സാഹിച്ചു കളിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ, എനിക്കുമാത്രം പതിവില്ലാത്തൊരു ഉത്സാഹക്കുറവും താല്‍പര്യമില്ലായ്മയും അനുഭവപ്പെട്ടു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പലപ്പോഴായി ഞാന്‍ ബോള്‍ നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. തുടര്‍ച്ചയായി ഇത് സംഭവിച്ചതിനാല്‍ എന്റെ ടീം ലീഡറുമായി വാക്കുതര്‍ക്കമായി, കളി പാതിവഴിയില്‍ അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടതായി വന്നു. പിന്നീട് രണ്ടുദിവസത്തേക്ക് ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു സംസാരവുമുണ്ടായില്ല. പക്ഷേ ആ രണ്ടു ദിവസങ്ങളും എനിക്ക് അസ്വസ്ഥത നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. വല്ലാത്തൊരു വീര്‍പ്പുമുട്ടലിലൂടെ ഞാന്‍ കടന്നുപോയി.
നാളിതുവരെയുള്ള സെമിനാരി ജീവിതത്തിനിടയില്‍ പലപ്പോഴും സമാനമായതും അല്ലാത്തതുമായ പലതരം പ്രതിസന്ധികളെ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടതായി വന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, എല്ലാ പ്രതികൂലങ്ങളെയും മറികടന്നു പോകാന്‍ എനിക്ക് ശക്തി തരുന്നത് എന്റെ അമ്മ നിരന്തരം എന്നോട് പറയുന്ന ഒരു കാര്യമാണ്.
”മോനേ, എന്തു പ്രശ്‌നമുണ്ടായാലും ആരോടും ദേഷ്യം കാണിക്കരുത്. നീ എന്നെ ഓര്‍ക്കേണ്ട, നിന്റെ അപ്പനെ ഓര്‍ത്താല്‍ മതി. ഇത്രത്തോളം ക്ഷമിക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യന് വേറെയില്ലെടാ!”
അന്ന് ഈ വാക്കുകള്‍ എന്റെ മനസില്‍ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞിട്ടാണെങ്കിലും ക്ഷമിക്കാനുള്ള ഒരു പ്രേരണയും ധൈര്യവുമൊക്കെ ഉണ്ടായി. ലീഡറോട് ‘സോറി’ പറഞ്ഞതിനുശേഷം വലിയൊരു ഭാരം മനസില്‍നിന്നൊഴിഞ്ഞു പോയതുപോലെയായിരുന്നു. അപ്പോള്‍ എനിക്കൊരു കാര്യം മനസിലായി. ”ഈ ലോകത്തിലേക്കുവച്ച് ചെയ്യാന്‍ ഏറ്റവും വിഷമകരമായ കാര്യം ഒരാളോട് ക്ഷമിക്കുക എന്നുള്ളതാണ്. എന്നാല്‍ ഒരു ദിവസത്തില്‍ നമ്മള്‍ പലപ്പോഴായി ഉപയോഗിക്കുന്ന വാക്യവും അതുതന്നെയാണ് ‘ഐ ആം സോറി!’
ഒരു മനുഷ്യന് അളവുകളൊന്നുമില്ലാതെ കൊടുക്കാനും വാങ്ങാനും കഴിയുന്ന രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ് ക്ഷമയും സ്‌നേഹവും.
മറ്റുള്ളവരോട് നാം ക്ഷമിക്കുമ്പോള്‍ സ്വഭാവികമായും അവിടെ സ്‌നേഹത്തിന് പ്രാധാന്യമേറുന്നു. സ്‌നേഹമെന്നത് ഒരു അരുവിപോലെയാണ്. അത് നമ്മില്‍നിന്ന് മറ്റുള്ളവരിലേക്ക് നിരന്തരം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഏതെങ്കിലും തരത്തില്‍ വിദ്വേഷമോ പകയോ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് കടന്നുവന്നാല്‍ സ്‌നേഹത്തിന്റെ ഒഴുക്കിന് തടസമാകും. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ സ്‌നേഹത്തിന്റെ അരുവി ഒരിടത്തേക്കും ഒഴുകാതെ നമ്മില്‍തന്നെ കെട്ടിക്കിടന്ന് ഒടുക്കം അത് ശത്രുതയുടെ ദുര്‍ഗന്ധം പരത്തുന്ന അശുദ്ധജലമായി മാറും. എന്നാല്‍ ക്ഷമിക്കുന്നതിലൂടെ ആ ജലം വീണ്ടും സജീവമായ അരുവിയായി പരിണമിക്കും.
ജീവിതത്തില്‍ എത്ര വലിയ വിജയങ്ങള്‍ കരസ്ഥമാക്കിയവരാണെങ്കിലും സമൂഹത്തിലെ എത്ര വലിയ ഉന്നതരാണെങ്കിലും ചുറ്റുമുള്ള മനുഷ്യരുമായി നാം ശത്രുതയിലാണെങ്കില്‍ നമ്മുടെ പ്രവൃത്തികള്‍ക്ക് വേണ്ടത്ര ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. ശ്രദ്ധയും ആത്മാര്‍ത്ഥതയും നഷ്ടമാകും. ഒരുതരം ഭാരം നമ്മുടെ ഹൃദയത്തില്‍ അനുഭവപ്പെടും. ഈശോയ്ക്ക് അത് നന്നായി അറിയാം. അവിടുന്ന് അത് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ‘നീ ബലിപീഠത്തില്‍ കാഴ്ചയര്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍ നിന്റെ സഹോദരന് നിന്നോട് എന്തെങ്കിലും വിരോധം ഉണ്ടെന്ന് അവിടെവച്ച് ഓര്‍ത്താല്‍, കാഴ്ചവസ്തു അവിടെ വച്ചിട്ട് പോയി സഹോദരനോടു രമ്യതപ്പെടുക. പിന്നെ വന്ന് കാഴ്ചയര്‍പ്പിക്കുക” (മത്തായി 5/23-24).
അതായത്, അനുദിന ജീവിതത്തിലെ ഓരോ കര്‍ത്തവ്യങ്ങളിലും സ്‌നേഹവും ആത്മാര്‍ത്ഥതയും ഉണ്ടാകണമെങ്കില്‍ ഏറ്റവുമാദ്യം നാം മറ്റുള്ളവരോട് ക്ഷമിക്കണം. ഒന്നു ക്ഷമിച്ചാല്‍ തീരാത്ത തെറ്റുകളൊന്നും ആരും ചെയ്യുന്നില്ല.
മറ്റൊന്ന്, ദൈവവുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധത്തിലെ ഉലച്ചിലാണ്. സ്വന്തം സഹോദരങ്ങള്‍ക്ക് മാപ്പുകൊടുക്കാതിരിക്കുമ്പോള്‍ ദൈവത്തോ ടുള്ള നമ്മുടെ സ്‌നേഹവും അടുപ്പവും നഷ്ടമാകും. ”ക്ഷമിക്കാന്‍ വിസമ്മതിക്കുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ ഹൃദയം അടയ്ക്കപ്പെടുകയും അതിന്റെ കാഠിന്യം പിതാവായ ദൈവത്തിന്റെ അനുകമ്പാര്‍ദ്രമായ സ്‌നേഹത്തിന് പ്രവേശനം നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു” എന്ന് കത്തോലിക്കാ സഭയുടെ മതബോധനഗ്രന്ഥം നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു (സിസിസി 2840). വ്യക്തമായി പറഞ്ഞാല്‍, നമുക്ക് മാപ്പുകൊടുക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ ആത്മീയതയില്‍ ‘ക്രിസ്തു’ എന്ന ‘വൈബ്’ ഇല്ലാതെയാകും. പക്ഷേ എല്ലാം പൊറുക്കുന്നതുവഴി അവിടുത്തെ അനന്തമായ സ്‌നേഹത്തിലേക്കും കാരുണ്യത്തിലേക്കും തിരികെ വരാന്‍ നമുക്ക് സാധിക്കും. ”മറ്റുള്ളവരുടെ തെറ്റുകള്‍ നിങ്ങള്‍ ക്ഷമിക്കുന്നെങ്കില്‍ സ്വര്‍ഗസ്ഥനായ നിങ്ങളുടെ പിതാവ് നിങ്ങളോടും ക്ഷമിക്കും” (മത്തായി 6/14).
ക്ഷമയെക്കുറിച്ചും അത് നമ്മില്‍ വരുത്തുന്ന മാറ്റങ്ങളെക്കുറിച്ചും എനിക്ക് മനസിലാക്കിത്തന്നത് എന്റെ അമ്മയും അപ്പനുമാണ്. പല പ്രതിസന്ധിഘട്ടങ്ങളിലും എന്നെ മുന്നോട്ടു നയിച്ചത് ജീവിതംകൊണ്ട് അവര്‍ കാണിച്ചുതന്ന ക്ഷമയുടെ മാതൃകകളാണ്. ആധുനിക കാലത്തെ മാറിയ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ ‘വൈബ്’ കണ്ടെത്താന്‍ മക്കള്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ ചിന്തിക്കണം, അവരുടെ ആത്മാക്കള്‍ക്ക് കൊടുക്കാന്‍ പറ്റിയ ‘വൈബ്’ ഈശോയാണെന്നും അതിന്റെ മാര്‍ഗം ക്ഷമയുടേതാണെന്നും. കാരണം ക്ഷമ എന്നത് വീണ്ടും നമ്മെ ജീവിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന പ്രത്യാശയുടെ പേരാണ്. മനസിലേറ്റ ചെറിയ മുറിവുകള്‍ക്കുപോലും ജീവഹാനിയോളമെത്തുന്ന പക വളര്‍ത്താന്‍ കഴിയുന്ന ഇന്നിന്റെ സ്ഥിതിവിശേഷങ്ങളില്‍നിന്നുകൊണ്ടുതന്നെ പൊറുക്കാനും പ്രത്യാശയോടെ ജീവിക്കാനും അവരെ പഠിപ്പിക്കണം.
ദൈവത്തിന്റെ നിസീമമായ കാരുണ്യം ആവോളം ലഭിക്കുന്ന ഈ ജൂബിലി വര്‍ഷത്തില്‍ മാപ്പുകൊടുക്കാനും സ്‌നേഹത്തില്‍ വര്‍ത്തിക്കാനും നമുക്ക് സാധിക്കട്ടെ. ക്രിസ്തു എന്ന ‘ആത്മീയ വൈബ്’ ലഭിക്കുന്ന ക്ഷമയുടെ മാര്‍ഗത്തിലൂടെ ജീവിതം ആനന്ദപൂരിതമാകട്ടെ.
ബ്രദര്‍ ആന്‍സന്‍ ജോസ്
